تعیین فراوانی دلیریوم، عوامل مرتبط و پیامدهای کوتاه مدت آن در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان شهید بهشتی کاشان و کاشانی اصفهان طی سال ۱۳۹۱

سابقه و هدف: دلیریوم مشکل شایع بخش­های مراقبت ویژه می­باشد. هدف مطالعه حاضر تعیین فراوانی دلیریوم و عوامل مرتبط با آن و نیز پیامدهای کوتاه مدت آن در بیماران بستری در بخش­های مراقبت ویژه می­باشد. مواد و روش­ها: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 270 بیمار بستری در بخش­های ویژه که با نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده بودند، انجام شد. سطح هوشیاری با کمک ابزار ارزیابی آشفتگی وآرامش ریچموند و معیار کمای گلاسکو و دلیریوم با استفاده از ابزار بررسی گیجی ( cam-icu ) در دو نوبت صبح و عصر مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل مرتبط شامل خصوصیات دموگرافیک و بهداشتی، تهویه مکانیکی و طول مدت بستری و پیامدهای دلیریوم شامل طول مدت بستری، بستری مجدد، طول مدت تهویه مکانیکی و میزان مرگ و میر بودند. نتایج: در مجموع 120 (5/44 درصد) نفر دلیریوم را تجربه نمودند. جنس، سواد، سیگار، بیمار زمینه­ای، جراحی، تعداد کاتتر و داروها، طول مدت بستری و تهویه مکانیکی رابطه معنی­داری با ابتلا به دلیریوم داشتند. تمامی پیامدهای کوتاه مدت از قبیل بستری مجدد، طول مدت اتصال به ونتیلاتور، طول مدت بستری و مرگ و میر در بخش ویژه و بیمارستان در بیماران دلیریومی افزایش داشت. سابقه عمل جراحی، تعداد دارو و تعداد کاتتر از عوامل پیش بینی کننده دلیریوم بودند. نتیجه­گیری: دلیریوم در بیماران بخش مراقبت ویژه شیوع نسبتا بالایی داشته و هم­چنین در افراد دلیریومی طول مدت بستری، طول مدت اتصال به ونتیلاتور و میزان مرگ و میر افزایش یافته بود.